Ένας λαός παραδομένος στην απάθεια
«Εδώ δεν υφίσταται κράτος σύμφωνα με τα δυτικά πρότυπα. Αντ’ αυτού υπάρχει μια χαλαρή ιεραρχία ατομιστών πολιτικών, μερικοί από τους οποίους είναι χειρότεροι από τους άλλους, που είναι τόσο απασχολημένοι με τον προσωπικό τους αγώνα για την εξουσία, ώστε δεν έχουν χρόνο να αναπτύξουν οικονομική πολιτική, ακόμα και αν υποθέσουμε ότι είχαν την ικανότητα». - «Paul Porter Ζητείται: Ένα Θαύμα για την Ελλάδα» (Μεταμεσονύκτιες Εκδόσεις), 1947.
Με όλα αυτά που έχουμε δει, έχουμε ακούσει και έχουμε ζήσει τα τελευταία χρόνια, τίποτα, ή πιο σωστά πολύ λίγα είναι αυτά που προκαλούν εντύπωση. Η κοινωνία, όλοι μας, έχει καταληφθεί από απάθεια. Παρακολουθεί παθητικά τους αντιμνηνιακούς να υπογράφουν μνημόνια, τους εξολοθρευτές των ιδιωτικοποιήσεων να κάνουν ιδιωτικοποιήσεις, ψηφίζει σε δημοψηφίσματα Όχι για να γίνει ώρες μετά Ναι, ακούει νυχθημερόν πόσο βλαβερά είναι τα υψηλά πλεονάσματα και λίγο μετά οι πολέμιοι των πλεονασμάτων πανηγυρίζουν για τα υπερπλεονάσματα που πέτυχαν. Υποκρισία άνευ ορίων και πλήρης αδιαφορία για τα προσχήματα από τους λάτρεις της δημόσιας παιδείας που στέλνουν τα παιδιά τους στα ιδιωτικά σχολεία. Μία ολόκληρη γενιά γαλουχείται μέσα στο μίσος, στην απάθεια και στην απόδοση ευθυνών στους άλλους.
Η χώρα έχασε το 30% του εθνικού εισοδήματος και δεν φαίνεται να απασχολεί κανέναν, και λιγότερο από όλους το πολιτικό προσωπικό, για λόγους παρόμοιους με αυτά που τόσο εύστοχα έγραφε πριν 72 χρόνια ο Πόρτερ. Δεν γίνεται η παραμικρή προσπάθεια να βγει η οικονομία από το τέλμα, από τον βούρκο. Ο κόσμος δεν έχει δουλειά και για να γίνει μια επένδυση πρέπει να περάσουν 5 χρόνια ώστε να δεήσουν υπουργοί, παρατρεχάμενοι, δικαστήρια και δημόσιοι υπάλληλοι να βάλουν μια υπογραφή. Στέκεται με τις ώρες στις ουρές της ΔΕΗ, σε δημόσιες υπηρεσίες, νοσοκομεία. Δεν αντιδρά κανείς. Τηλεφωνεί σε αριθμούς που δεν απαντούν ποτέ. Που να βρεις το δίκιο σου;
Το πολιτικό προσωπικό που βρίσκεται στην εξουσία δεν αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει στον έξω κόσμο. Είναι πλήρως αποσυνδεδεμένοι. Απλά πανηγυρίζουν, ανεξάρτητα από τα πραγματικά γεγονότα. Πανηγύριζαν και όταν θα έσκιζαν τα μνημόνια και όταν τα υπογράφουν. Απολαμβάνουν την εξουσία που τους χαρίζει η απάθεια στην οποία οδήγησαν τον κόσμο.
Η χώρα φτωχοποιείται, συρρικνώνεται δημογραφικά, η κοινωνία μετασχηματίζεται σε ένα λούμπεν προλεταριάτο, δίχως όραμα και ελπίδα για το αύριο και μια χούφτα πολιτικών από όλο το πολιτικό φάσμα, ορισμένοι χειρότεροι από τους άλλους, βγάζουν τα μάτια τους, διχάζουν και δηλητηριάζουν τη χώρα. Είναι το μόνο που ξέρουν, είναι το μόνο που μπορούν.