Κι όμως! Κάποιοι προτείνουν ευρωφόρους για να βγουν τα σπασμένα της κρίσης!!!
Μπαίνοντας στο δεύτερο μισό του Μαΐου κι έχοντας καταγραφεί προ πολλού οι πρώτες ζημιές της πανδημίας στις οικονομίες, εργαζόμενοι κι επιχειρήσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση περιμένουν τις αποφάσεις για το «μπαζούκα», που υπόσχονται από τις Βρυξέλλες, για να αντιληφθούν εάν όντως υπάρχει φως στον ορίζοντα.
Οι πληροφορίες από το ευρωπαϊκό στρατόπεδο συγκλίνουν στο ότι εντός των ημερών η Κομισιόν θα δημοσιοποιήσει το σχέδιο της για την «επόμενη ημέρα». Φυσικά, το θέμα των ευρωομολόγων έχει μπει προ πολλού στο «ψυγείο» κι αυτό που μένει να αποσαφηνιστεί είναι πόσο αυξημένος θα είναι ο Κοινοτικός Προϋπολογισμός για την περίοδο 2021- 2027 και πόσα από αυτά θα καταλήξουν στα κράτη- μέλη ως επιδοτήσεις και όχι ως δάνεια.
Με βάση τις πληροφορίες από το ευρωπαϊκό στρατόπεδο, το Ταμείο Ανάκαμψης δεν θα στηθεί αυτόνομα, όπως ζητούν οι Γάλλοι και οι Ισπανοί, αλλά θα ενσωματωθεί στον Κοινοτικό Προϋπολογισμό, με έναν «κουμπαρά» ο οποίος δύσκολα θα ξεπεράσει τα 500 εκατ. ευρώ. Σύμφωνα, δε, με τη γραμμή των Βόρειων, οι ενισχύσεις από το Ταμείο θα πρέπει να έχουν τη μορφή δανείων. Αντιθέτως, οι επιδοτήσεις θα συνεχίσουν να έρχονται από τον κοινό Προϋπολογισμό, που τουλάχιστον το Βερολίνο διαβεβαιώνει ότι θα είναι «φουσκωμένος» με μεγαλύτερη συνδρομή από τους Βόρειους, προφανώς ως αντάλλαγμα για την απόσυρση των Ευρωομολόγων.
Κι ενώ αναμένονται τα αποκαλυπτήρια του σχεδίου της Κομισιόν, ήδη πέφτουν στο τραπέζι προτάσεις για το πώς θα πληρωθεί ο… λογαριασμός της πανδημίας. Επιβεβαιώνοντας, έτσι, τις πληροφορίες που υπάρχουν περί εισηγήσεων, αν όχι συζητήσεων, περί κάποιων κοινών φόρων- «πράσινων» ή όχι- μια τέτοια θέση κατατέθηκε επισήμως στο δημόσιο διάλογο και μάλιστα όχι από κάποιον τυχαίο.
Όπως αποκαλύπτει το εβδομαδιαίο δελτίο του ΕΛΙΑΜΕΠ, ο Timo Löyttyniemi, σε άρθρο του στο vox.eu , προτείνει την εισαγωγή απλών, προσωρινών ‘coronataxes’ τα επόμενα πέντε έως δέκα χρόνια. Κατά την άποψη του, αυτοί οι φόροι θα μπορούσαν να εφαρμοστούν σε εθνικό επίπεδο και να συντονιστούν σε ευρωπαϊκό επίπεδο, προκειμένου να γίνει καλύτερα διαχείριση του δημόσιου Χρέους. Ποιος είναι ο κύριος που ανάβει «φωτιές»; Ο CEO του Συνταξιοδοτικού Ταμείου της Φινλανδίας. Ο Φινλανδός, που απέρριψε άρον- άρον την προοπτική των ευρωομολόγων επικαλούμενος ουσιαστικά τον ηθικό κίνδυνο του διαμοιρασμού ρίσκου με τις χώρες που έχουν μεγάλο Χρέος, προτείνει να αυξηθούν ως και 5 ποσοστιαίες μονάδες όλοι οι φόροι και μάλιστα με ευρωπαϊκή σύσταση, για να μην υπάρξουν προβλήματα!
Σε άλλο μήκος κύματος, με άρθρο του στο Social Europe, o Peter Bofinger, μέχρι πρότινος μέλος της Επιτροπής Σοφών της γερμανικής Καγκελαρίας, εξετάζει με άλλη προσέγγιση τις επιλογές της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την αντιμετώπιση των οικονομικών συνεπειών της πανδημίας. Με δεδομένο πως οι οικονομίες του Νότου θα έχουν μεγαλύτερη ύφεση από τις οικονομίες του Βορρά, λόγω του σημαντικού ρόλου που παίζει ο τουρισμός στις οικονομίες τους, υποστηρίζει πως είναι αναγκαία η επέκταση των διαθέσιμων κεφαλαίων των χρηματοδοτικών μηχανισμών της ΕΕ. Επίσης υποδεικνύει ως ιδανική λύση την έκδοση χρέους σε Ευρωπαϊκό επίπεδο και όχι σε εθνικό, όπως έγινε την προηγούμενη δεκαετία, προτείνοντας εκ νέου ένα recovery fund , το οποίο θα πρέπει να χρηματοδοτηθεί με την έκδοση ομολόγου στο ύψος του 10- 15% του ΑΕΠ της ΕΕ (1,4- 2,1 τρισ. ευρώ). Κατά την άποψη του, το ταμείο θα πρέπει να προβαίνει σε μεταβιβάσεις πόρων και όχι σε δανεισμό, προκειμένου να μην διογκωθεί περαιτέρω το Χρέος των κρατών- μελών.
Όσον αφορά στις κοσμογονικές αλλαγές, που εκτιμάται ότι φέρνει η πανδημία στη δομή και λειτουργία της παγκόσμιας οικονομίας, με μελέτη του στο Peterson Institute ο επικεφαλής αναλυτής του, Douglas Irwin, υποστηρίζει πως η πανδημία οδήγησε στην αμφισβήτηση της παγκοσμιοποίησης, αναγνωρίζοντας πως οι παγκόσμιες εφοδιαστικές αλυσίδες έχουν πιεστεί υπερβολικά.
Η τέταρτη εποχή της παγκοσμιοποίησης φαίνεται να κορυφώθηκε το 2008 κι έκτοτε βρισκόμαστε σε μια εποχή αποκλιμάκωσής της. Σε ένα περιβάλλον, όπου οι συμμαχίες είναι αβέβαιες και η διεθνής συνεργασία απουσιάζει, η οικονομική αλληλεξάρτηση φαντάζει επικίνδυνη. Κατά τον αναλυτή του Peterson, oι ανησυχίες για την εθνική ασφάλεια και τη δημόσια υγεία δικαιολογούν πολιτικές προστατευτισμού και δίνουν προτεραιότητα στην εγχώρια παραγωγή και προμήθεια, ειδικά για ιατρικό εξοπλισμό και τρόφιμα.