ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΠΟΥΣ

Σε μια συγκυρία όπου κανείς δεν μπορεί να βάλει το χέρι του στη φωτιά για το πώς διαμορφώνονται οι εμπορικές- οικονομικές συμμαχίες στον παγκόσμιο χάρτη κι ενώ η Ευρώπη έχει βάλει προ πολλού στο μικροσκόπιο την κινεζική «απόβαση» στη γηραιά ήπειρο, ενεργοποιείται στην Ελλάδα το πλαίσιο για τον έλεγχο ξένων επενδύσεων σε «ευαίσθητους» τομείς.

Το… λαβράκι που ξετρύπωσε η ΑΑΔΕ, με τους εμπόρους μεταχειρισμένων αυτοκινήτων που έκλεβαν τον ΦΠΑ, είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου, αφού όπως λένε άνθρωποι της αγοράς, είναι ζήτημα χρόνου οι έλεγχοι να εντοπίσουν κι άλλες τέτοιες περιπτώσεις.

Τα λεφτά είναι πολλά, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για το κόστος μετάβασης της ευρωπαϊκής αυτοκινητοβιομηχανίας σε «πράσινα» μονοπάτια. Τα στοιχεία αν μη τι άλλο επιβεβαιώνουν ότι ο αρχικός ενθουσιασμός έχει μετριαστεί, αφού ακόμα και στις χώρες της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης, τα βήματα από τις βιομηχανίες γίνονται πιο προσεκτικά, ενώ και οι καταναλωτές δείχνουν, μεν, προτίμηση σε πιο «πράσινες» τεχνολογίες, όπως τα υβριδικά, αλλά ακόμα η στροφή δεν είναι ολοκληρωτική, ίσως διαπιστώνοντας ότι το συνολικό σχέδιο της «πράσινης» μετάβασης πάει πιο πίσω.

Αν και το κόστος δεν είναι απαγορευτικό, αν και η έκπτωση από τον ΕΝΦΙΑ φτάνει το 20%, η συντριπτική πλειοψηφία των ιδιοκτητών ακινήτων έχουν γυρισμένη την πλάτη στα «πακέτα» ασφάλισης έναντι φυσικών καταστροφών.

«Κάθε αρχή και δύσκολη», λέει μια παροιμία, ενώ μια άλλη, ακόμα πιο εύστοχη στην περίπτωση των νέων διατάξεων για τις εργασιακές σχέσεις, θυμίζει ότι «στην αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται».

Να ενημερώνονται οι καταναλωτές για το τι αγοράζουν και τι βάζουν στο τραπέζι τους; Να είναι αυτές οι πληροφορίες απλές και κατανοητές; Η απάντηση προφανώς είναι «ναι» και στα δύο ερωτήματα, υπό την προϋπόθεση, όμως, ότι αυτές οι συνοπτικές πληροφορίες να μη διαστρεβλώνουν τελικά την πραγματικότητα.

Είναι, πλέον, παγιωμένη αντίληψη σε όλη την Ευρώπη, ότι το αποτελεσματικό αντίδοτο στη στεγαστική κρίση, είναι η κάλυψη της ζήτησης, δηλαδή μέτρα που θα τονώσουν την προσφορά κατοικίας, με ειδική μέριμνα (κοινωνική κατοικία) για τα πιο χαμηλά εισοδήματα.

Υποβλήθηκε στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή η πρόταση της Ελλάδας για αναθεώρηση του Εθνικού Σχεδίου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας «Ελλάδα 2.0», σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα που είχε συμφωνηθεί.

Μπορεί να ακούγεται, πλέον, μονότονο, αλλά ουδείς μπορεί να κλείσει τα αυτιά στα στοιχεία που «φωνάζουν» και αναδεικνύουν το εύρος και την ένταση της στεγαστικής κρίσης, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Ένα ακόμα σήμα στέλνει η κτηματαγορά προς πάσα κατεύθυνση, «φωνάζοντας» ότι στεγαστική κρίση δεν πρόκειται να «σβήσει», αλλά θα απαιτηθούν καίριες παρεμβάσεις με το χαρακτήρα του επείγοντος.    

Η αλήθεια είναι ότι η πανδημία λειτούργησε ως καταλύτης για τη μετάβαση του σκληρού πυρήνα του Κράτους στην ψηφιακή εποχή με μάλλον συνοπτικές διαδικασίες. Για παράδειγμα, μέχρι πριν από μια πενταετία ελάχιστοι πίστευαν ότι οι συναλλαγές με την εφορία θα μπορούσαν να γίνουν μπροστά στην οθόνη ενός υπολογιστή, χωρίς να χρειάζεται πολύωρη αναμονή σε κάποια ουρά, μπροστά σε κάποιο γκισέ.

Τίτλοι τέλους πέφτουν από αύριο, 1η Νοεμβρίου, στο «Καλάθι του Νοικοκυριού», το οποίο μας… συνόδευσε τη δύσκολη περίοδο των «εκρηκτικών» αυξήσεων σε τρόφιμα κι άλλα είδη ευρείας κατανάλωσης.