Μία καλή στιγμή στη θητεία του Ντόναλντ Τραμπ
Στην κυριολεξία, την τελευταία στιγμή, ο Αμερικανός Πρόεδρος έκανε μία πολύ έξυπνη κίνηση, τα ξημερώματα της περασμένης Παρασκευής: Ακύρωσε τα χτυπήματα σε τρεις στόχους στο Ιράν, επειδή, όπως έγραψε στο τουίτερ, θα είχαν ως αποτέλεσμα να σκοτωθούν τουλάχιστον 150 άνθρωποι και αυτή θα ήταν μία «δυσανάλογη» απάντηση στην κατάρριψη του αμερικανικού μη επανδρωμένου αεροσκάφους. Σωστό!
Ωστόσο, στην πραγματικότητα, υπάρχουν και άλλοι σοβαροί λόγοι: Πρώτον το Κογκρέσο είναι αυτό που πρέπει να δώσει έγκριση για στρατιωτικά χτυπήματα των ΗΠΑ. Ένα θανατηφόρο χτύπημα σε μία ξένη χώρα – ακόμη και αν θεωρήσουμε ότι έχει προκαλέσει – απαιτεί στο ελάχιστο την έγκριση του Κογκρέσου της χώρας, ακόμη και αν κάποιοι Πρόεδροι σε κάποιες περιπτώσεις έχουν παρακάμψει αυτή την υποχρέωση, ωστόσο επρόκειτο κατά βάση για θέματα έκτακτης ανάγκης.
Δεύτερον, ένα τέτοιο χτύπημα θα έφερνε αλυσιδωτές αντιδράσεις στην περιοχή και το βέβαιο είναι ότι θα έθετε σε κίνδυνο τους Αμερικανούς που βρίσκονται στη Μέση Ανατολή. Σε αντίθεση με τη Συρία και τα αεροπορικά χτυπήματα που ο Ντόναλντ Τραμπ διέταξε το 2017 και το 2018, το Ιράν έχει τη δυνατότητα να εξαπολύσει αντίποινα σε πολλές χώρες της Μέσης Ανατολής. Η Τεχεράνη και οι σύμμαχοί της διαθέτουν μεγάλη στρατιωτική παρουσία στο Λίβανο, το Ιράκ, τη Συρία, αλλά και την Υεμένη. Το Ιράν διαθέτει, επίσης, χιλιάδες πυραύλους εμβέλειας έως 1.500 μιλίων που μπορούν άνετα να χτυπήσουν διάφορους στόχους, όπως για παράδειγμα τον αιώνιο σύμμαχο των ΗΠΑ, το Ισραήλ, αλλά να φτάσουν ακόμη και στις χώρες της Νοτιο-ανατολικής Ευρώπης.
Οι πιο σκληροπυρηνικοί του Ιράν μπορούν άνετα να εξαπολύσουν επιθέσεις σε Αμερικανικά στρατεύματα και στο Ιράκ και στη Συρία, ενώ δε θα διστάσουν να χτυπήσουν και εμπορικούς στόχους σε όλη τη Μέση Ανατολή. Την περασμένη Τετάρτη ένας πύραυλος προσγειώθηκε στο αρχηγείο της αμερικανικής πετρελαϊκής, ExxonMobil, στο νότιο Ιράκ. Και παρότι δεν είναι ακόμα γνωστό ποιος τον εξαπέλυσε, το λογικό συμπέρασμα είναι να πρόκειται για επίθεση των Σιιτών ανταρτών που συντάσσονται με το Ιράν.
Τρίτος λόγος είναι ότι το Ιράν δεν είναι Συρία, την οποία βομβάρδισε ο Τραμπ το 2017 και 2018, επειδή το καθεστώς φέρεται να χρησιμοποίησε χημικά εναντίον των πολιτών. Τότε, ολόκληρη η διεθνής κοινότητα είχε εναντιωθεί στον Μπασάρ αλ Άσαντ και υπήρχε συναίνεση. Άλλωστε, οι Βρετανοί και οι Γάλλοι συμμετείχαν στους βομβαρδισμούς του 2018. Τώρα, οι Ευρωπαίοι δε θα συμφωνούσαν σε καμία περίπτωση για χτυπήματα κατά του Ιράν, ενώ έχουν ήδη εναντιωθεί στην απόφαση Τραμπ να αποσυρθεί από τη συμφωνία για τα πυρηνικά που υπέγραψαν οι έξι μεγάλες δυνάμεις το 2015.
Ας μην ξεχνάμε ότι ο Ντόναλντ Τραμπ ήταν αυτός που δημιούργησε την κρίση που ζούμε τώρα στον Περσικό όταν αποφάσισε να αποσυρθεί από τη συμφωνία, χωρίς φυσικά να έχει κανένα εναλλακτικό σχέδιο για την αποπυρηνικοποίηση του Ιράν.
Ο Τραμπ έχει ανακοινώσει ήδη από το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε ότι σήμερα θα επιβάλει νέες οικονομικές κυρώσεις στην Τεχεράνη και έως ότου ανακοινωθούν, καλύτερα να κρατάμε μικρό καλάθι. Μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι το να διατάζεις στρατιωτικό χτύπημα και να το παίρνεις πίσω δέκα λεπτά πριν ολοκληρωθεί δε δείχνει ούτε κανονική διοίκηση ούτε μία λειτουργική κυβέρνηση, όπως θα περίμενε η διεθνής κοινότητα από μία υπερδύναμη όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες. Άλλωστε, η Ουάσιγκτον για δεκαετίες, ακόμη και αν διαφωνεί κανείς με τη γραμμή της, είχε συνεπέστατη εξωτερική πολιτική, που ο Πλανητάρχης επιχειρεί να αλλάξει από τα θεμέλια, χωρίς φυσικά να διαθέτει εναλλακτική στρατηγική ή έστω στοιχειώδη γνώση των γεωπολιτικών και ιστορικών συσχετισμών.