EDITORIAL

Αυτό που βιώσαμε τα προηγούμενα χρόνια στην Ελλάδα, αυτό που ονομάζουμε οικονομική κρίση, δεν έχει προηγούμενο στον ευρωζώνη.

Αν δούμε τα πράγματα λίγο πιο ψύχραιμα, αφήνοντας στην άκρη την αντιπαλότητα που φτάνει το όριο της ακραίας αντιπαλότητας μεταξύ των κομμάτων, στην πράξη, δεν διαφωνούμε πια τόσο όσο παλαιότερα.

Έχουμε όλα όσα είχαμε με τα μνημόνια, χωρίς καμία χρηματοδότηση.

Η χώρα φτωχοποιείται, συρρικνώνεται δημογραφικά, η κοινωνία μετασχηματίζεται σε ένα λούμπεν προλεταριάτο, δίχως όραμα και ελπίδα για το αύριο και μια χούφτα πολιτικών, ορισμένοι χειρότεροι από τους άλλους, βγάζουν τα μάτια τους, διχάζουν και δηλητηριάζουν τη χώρα.

Μια είναι η μεγαλύτερη, και μάλιστα με διαφορά, ανησυχία των θεσμών για την κατάσταση στην Ελλάδα σήμερα: η λειτουργία της κυβέρνησης.

Κανένας δεν θέλει να τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια των τραπεζών με αφορμή τα «κόκκινα» δάνεια.

Οργανωμένες μειοψηφίες, εξαιρετικά βίαιες και επιθετικές, που ανέτρεπαν πολιτικές κατά το δοκούν, στο όνομα του λαού και τον πολιτών.

Πως είναι δυνατό να βρεθούν λύσεις, να προχωρήσουμε μπροστά και να πετύχουμε την έξοδο από την κρίση όταν δεν μπορούμε να συνεργαστούμε στοιχειωδώς μεταξύ μας;

Οι λαϊκιστικές αυταπάτες των Βρετανών δεν είναι τίποτα μπροστά στις δικές μας ηρωϊκές βεβαιότητες του «θα μας δώσουν τα λεφτά γιατί δεν τους συμφέρει να διαλύσουμε το ευρώ».

Η «βύθιση» των αποτιμήσεων των τραπεζικών μετοχών, το τελευταίο εξάμηνο, δεν έχει ισχυρή οικονομική λογική.

Υποτίθεται ότι είναι ένας αυστηρά φυλασσόμενος χώρος, με συστήματα ασφάλειας, εξειδικευμένο προσωπικό, κανόνες και διαδικασίες. Υποτίθεται! Όπως, λίγο πολύ, «υποτίθεται» στη χώρα γενικότερα.