EDITORIAL

Ο Τσίπρας ήταν αυτό ακριβώς που χρειάζονταν στη χώρα όπου άλλα λέμε, άλλα κάνουμε και σε άλλα πιστεύουμε: ένας σκληρός μνημονιακός, με αντιμνημονιακό χαμόγελο.

Η μεγάλη αυταπάτη του πολιτικού συστήματος ήταν ότι η Ελλάδα και να υιοθετήσει το ευρώ και να συνεχίσει να λειτουργεί πελατειακά.

Είναι ωραίο να ξεχωρίζεις, να έχεις ιδιαίτερα στοιχεία και να μην είσαι σαν τους όλους άλλους αρκεί να ξεχωρίζεις για λόγους που αξίζει να ξεχωρίζουν.

Το πολιτικό προσωπικό δεν φαίνεται να έχει κατανοήσει τη σημασία της επίτευξης ισχυρών ρυθμών ανάπτυξης.

Tο βράδυ των εκλογών του 2015 πανηγυρίσαμε τη νίκη της δημοκρατίας, δώσαμε τα χέρια και ξεκινήσαμε να αλλάξουμε την Ευρώπη ολόκληρη.

Διάλυση κάθε έννοιας εμπιστοσύνης, δίχως την οποία καμία κοινωνία δεν μπορεί να προχωρήσει μπροστά. 

Η πιστοληπτική γραμμή ήταν ένα μεγάλο όπλο για τη χώρα που αφέθηκε να χαθεί στο βωμό μικροκομματικών σκοπιμοτήτων και μιας ηγεσίας που σχεδιάζει με ορίζοντα ημέρας.

Αν η χώρα δεν κερδίσει τη μάχη της ανάπτυξης όλα τα άλλα πολύ σοβαρά μέτωπα που πρέπει να αντιμετωπιστούν, από την παιδεία και την ασφάλεια μέχρι τον εκσυγχρονισμό της δημόσιας διοίκησης και το δημογραφικό, είναι από χέρι χαμένα.  

Η χώρα μπορεί πολύ εύκολα να «φτιάξει» και να πάει πολύ υψηλότερα. Χρειάζεται μόνο λίγη τύχη και μια στάλα λιγότερο ανεύθυνες ηγεσίες.  

Θα περίμενε κανείς ότι όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης κάποια στιγμή, έστω από τύχη ή σύμπτωση, η χώρα θα έκανε μια σωστή επιλογή.

Μετά από 10 χρόνια αδιάκοπης ανόδου στις ξένες αγορές η εικόνα τους το τελευταίο διάστημα θυμίζει τα …καζινόχαρτα, που είχαν διαπρέψει στο Χρηματιστήριο Αθηνών το 1997.

Η συμβολή της ΕΕ στην ανάπτυξη της χώρας και το εγχώριο πολιτικό προσωπικό.