STORIES

Δεν υπάρχει ούτε ένα από όλα όσα με τόσο πάθος και απόλυτη βεβαιότητα υποστήριζε πριν λάβει την εξουσία, διαβεβαιώνοντας μάλιστα ότι είναι οι μόνες πραγματικές λύσεις, που να υλοποιήθηκε.

Θα περίμενε κανείς ότι μετά από μια τέτοιο μεγέθους κρίση που δοκίμασε ακραία της αντοχές της χώρας, κάτι θα άλλαζε.

Η χθεσινή έκδοση είχε πραγματική ζήτηση, από μακροπρόθεσμούς, κανονικούς επενδυτές που είχαμε καιρό να δούμε να ασχολούνται με ελληνικό κίνδυνο.

Αυτό που βιώσαμε τα προηγούμενα χρόνια στην Ελλάδα, αυτό που ονομάζουμε οικονομική κρίση, δεν έχει προηγούμενο στον ευρωζώνη.

Αν δούμε τα πράγματα λίγο πιο ψύχραιμα, αφήνοντας στην άκρη την αντιπαλότητα που φτάνει το όριο της ακραίας αντιπαλότητας μεταξύ των κομμάτων, στην πράξη, δεν διαφωνούμε πια τόσο όσο παλαιότερα.

Έχουμε όλα όσα είχαμε με τα μνημόνια, χωρίς καμία χρηματοδότηση.

Η χώρα φτωχοποιείται, συρρικνώνεται δημογραφικά, η κοινωνία μετασχηματίζεται σε ένα λούμπεν προλεταριάτο, δίχως όραμα και ελπίδα για το αύριο και μια χούφτα πολιτικών, ορισμένοι χειρότεροι από τους άλλους, βγάζουν τα μάτια τους, διχάζουν και δηλητηριάζουν τη χώρα.

Μια είναι η μεγαλύτερη, και μάλιστα με διαφορά, ανησυχία των θεσμών για την κατάσταση στην Ελλάδα σήμερα: η λειτουργία της κυβέρνησης.

Κανένας δεν θέλει να τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια των τραπεζών με αφορμή τα «κόκκινα» δάνεια.

Οργανωμένες μειοψηφίες, εξαιρετικά βίαιες και επιθετικές, που ανέτρεπαν πολιτικές κατά το δοκούν, στο όνομα του λαού και τον πολιτών.

Πως είναι δυνατό να βρεθούν λύσεις, να προχωρήσουμε μπροστά και να πετύχουμε την έξοδο από την κρίση όταν δεν μπορούμε να συνεργαστούμε στοιχειωδώς μεταξύ μας;

Οι λαϊκιστικές αυταπάτες των Βρετανών δεν είναι τίποτα μπροστά στις δικές μας ηρωϊκές βεβαιότητες του «θα μας δώσουν τα λεφτά γιατί δεν τους συμφέρει να διαλύσουμε το ευρώ».