STORIES

Η «βύθιση» των αποτιμήσεων των τραπεζικών μετοχών, το τελευταίο εξάμηνο, δεν έχει ισχυρή οικονομική λογική.

Υποτίθεται ότι είναι ένας αυστηρά φυλασσόμενος χώρος, με συστήματα ασφάλειας, εξειδικευμένο προσωπικό, κανόνες και διαδικασίες. Υποτίθεται! Όπως, λίγο πολύ, «υποτίθεται» στη χώρα γενικότερα.

Ο Τσίπρας ήταν αυτό ακριβώς που χρειάζονταν στη χώρα όπου άλλα λέμε, άλλα κάνουμε και σε άλλα πιστεύουμε: ένας σκληρός μνημονιακός, με αντιμνημονιακό χαμόγελο.

Η μεγάλη αυταπάτη του πολιτικού συστήματος ήταν ότι η Ελλάδα και να υιοθετήσει το ευρώ και να συνεχίσει να λειτουργεί πελατειακά.

Είναι ωραίο να ξεχωρίζεις, να έχεις ιδιαίτερα στοιχεία και να μην είσαι σαν τους όλους άλλους αρκεί να ξεχωρίζεις για λόγους που αξίζει να ξεχωρίζουν.

Το πολιτικό προσωπικό δεν φαίνεται να έχει κατανοήσει τη σημασία της επίτευξης ισχυρών ρυθμών ανάπτυξης.

Tο βράδυ των εκλογών του 2015 πανηγυρίσαμε τη νίκη της δημοκρατίας, δώσαμε τα χέρια και ξεκινήσαμε να αλλάξουμε την Ευρώπη ολόκληρη.

Διάλυση κάθε έννοιας εμπιστοσύνης, δίχως την οποία καμία κοινωνία δεν μπορεί να προχωρήσει μπροστά. 

Η πιστοληπτική γραμμή ήταν ένα μεγάλο όπλο για τη χώρα που αφέθηκε να χαθεί στο βωμό μικροκομματικών σκοπιμοτήτων και μιας ηγεσίας που σχεδιάζει με ορίζοντα ημέρας.

Αν η χώρα δεν κερδίσει τη μάχη της ανάπτυξης όλα τα άλλα πολύ σοβαρά μέτωπα που πρέπει να αντιμετωπιστούν, από την παιδεία και την ασφάλεια μέχρι τον εκσυγχρονισμό της δημόσιας διοίκησης και το δημογραφικό, είναι από χέρι χαμένα.  

Η χώρα μπορεί πολύ εύκολα να «φτιάξει» και να πάει πολύ υψηλότερα. Χρειάζεται μόνο λίγη τύχη και μια στάλα λιγότερο ανεύθυνες ηγεσίες.