EDITORIAL

Ίσως δεν έχει προηγούμενο στη μεταπολίτευση ο ευτελισμός του κοινοβουλίου και της πολιτικής ζωής που ζούμε.

Διότι αν ακολουθεί μια τόσο φιλελεύθερη πολιτική, πέρα από τα λόγια, μια αριστερή κυβέρνηση τι μπορούμε να περιμένουμε από μια πραγματικά φιλελεύθερη κυβέρνηση;

Στην θεωρία, θα σκίζαμε τα μνημόνια, με ένα νόμο – ένα άρθρο. Στην πράξη, λίγους μήνες μετά υπογράψαμε το τρίτο μνημόνιο, τον Αύγουστο του 2015.

Η ελληνική δημόσια διοίκηση συνεχίζει, ακάθεκτη, να δουλεύει με τον τρόπο που δούλευε το 1950, αλλά σε πολύ χειρότερη έκδοση.

Τα χειρότερα είναι πίσω μας όμως η χώρα απέχει πολύ από το σημείο που πρέπει να φτάσει προκειμένου να ξεπεράσει πραγματικά την κρίση.

Δεν υπάρχει ούτε ένα από όλα όσα με τόσο πάθος και απόλυτη βεβαιότητα υποστήριζε πριν λάβει την εξουσία, διαβεβαιώνοντας μάλιστα ότι είναι οι μόνες πραγματικές λύσεις, που να υλοποιήθηκε.

Θα περίμενε κανείς ότι μετά από μια τέτοιο μεγέθους κρίση που δοκίμασε ακραία της αντοχές της χώρας, κάτι θα άλλαζε.

Η χθεσινή έκδοση είχε πραγματική ζήτηση, από μακροπρόθεσμούς, κανονικούς επενδυτές που είχαμε καιρό να δούμε να ασχολούνται με ελληνικό κίνδυνο.

Αυτό που βιώσαμε τα προηγούμενα χρόνια στην Ελλάδα, αυτό που ονομάζουμε οικονομική κρίση, δεν έχει προηγούμενο στον ευρωζώνη.

Αν δούμε τα πράγματα λίγο πιο ψύχραιμα, αφήνοντας στην άκρη την αντιπαλότητα που φτάνει το όριο της ακραίας αντιπαλότητας μεταξύ των κομμάτων, στην πράξη, δεν διαφωνούμε πια τόσο όσο παλαιότερα.

Έχουμε όλα όσα είχαμε με τα μνημόνια, χωρίς καμία χρηματοδότηση.

Η χώρα φτωχοποιείται, συρρικνώνεται δημογραφικά, η κοινωνία μετασχηματίζεται σε ένα λούμπεν προλεταριάτο, δίχως όραμα και ελπίδα για το αύριο και μια χούφτα πολιτικών, ορισμένοι χειρότεροι από τους άλλους, βγάζουν τα μάτια τους, διχάζουν και δηλητηριάζουν τη χώρα.